lost lamentation

hayat ask magduru sairler yaratmis, onlar koselerine cekilmis siirler yazarken kendilerini tabutlarina hapsetmisler...kelimelerin gucune inandikca gunesi unutup mum isiginda yasamayi tercih etmis, golgelerden sevgililer bulup karanligin buyusunde hayaller uretmisler, geride biraktiklari gercekleri kulluge basip sondurmusler, umut onlar icin en buyuk gunah olmus

masanin ustunde acinin recetesi; intihar...belki bir cok defa hissedilmisti olumun hayata yeglenmesi ama ilk defa acizlik bu kadar mantiga kabul ettirmisti kendini...umudu yenmis karanlik zaferini kutlar gibi gozlerin altina sakladigi acilari belli belirsiz aralarla cikartarak gozlerin onune siyah bir perde ceker olmustu; korler icin ruyalarin ne kadar anlami varsa artik benim icin de o kadar anlami var!

maalesef hayat beni de o sairlerden biri yapti, kendimce hayati cozdum...sirlari kalbime yazili...
as long as you believe...