Hayatimi bana kim emanet etmisse onu yeterince uzdum, tasiyamadim onu kanatlarimin ustunde...terkedilmis ve yalniz biraktim...hic yapamadigimiz seyleri anlatirken mukemmelizdir ya, kendi yalanimiza bile inanmayi sevmisiz, bugun dudaklar susacak kelimeler sessizligin derinlerinden cikacak.
Uyandim bu sabah, her sabah uyandigimi sandigim gibi, kendi hayal dunyamdan aynaya baktim, yorgun gozlerle duman kokan bedenime, pastel renklerin esir aldigi gozlerime ve onun donuklugunda kaybolmus bir hayata bakiyorum, yuzumdeki huznun kalin bir kalemle cizdigi kirisikliklarda kirilmis bir sonbahar goruyorum...biliyorum o beni hic affetmeyecek, cunku tek sorunu bana biraktigi hayati terketmek degildi sorun, sevmesem de alismam lazimdi ama uymadi sanki bedenle ikisi...olsun ressam boyle cizmisti...
Yorgunluktan firtinaya direnemeyen ahsap bir bina gibi cokerken, eklemlerin ic giciklayan sesini artik duyamaz olmusum, yildizlar avuclarimdan kacarken hiriltili bir sesle de olsa elveda demeye calisiyorum...kurumus dudaklarimdan o bile cikmiyor gibi...aradigini bilmeden ciktigim yolculuk surgun oldu ve simdi son misralarini fisildiyorum...
Dreaming of a light is my final will
Let the sunset surround the skin
To teach me the wisdom of life
Then i shall depart from the homeland
This is my way, a mysterious way
Knowing this is a ceremony of hope
Leaving the darkness inside out
My heart has no feeling anymore...
My tears belie my upheaval pleasures
As if i foresee the tragic destination
'Welcome my friend to the eternity'
Deep inside of the scarlet Hades...
1 yorum:
Yorum Gönder