SKETCH BOOK

(trauma reveals)
'the simple dream of a noble man shattered
shedding the same blood from his eternity
his solution arise out of his mental fiction
as if something missing in life's equation
derivation of constants varied from origin
seemed to prove the chosen way to follow
misled entirely to the common destination

he was supposed to be somewhere divine...

as long as you believe...

PATH OF ETERNITY

Hayatimi bana kim emanet etmisse onu yeterince uzdum, tasiyamadim onu kanatlarimin ustunde...terkedilmis ve yalniz biraktim...hic yapamadigimiz seyleri anlatirken mukemmelizdir ya, kendi yalanimiza bile inanmayi sevmisiz, bugun dudaklar susacak kelimeler sessizligin derinlerinden cikacak.

Uyandim bu sabah, her sabah uyandigimi sandigim gibi, kendi hayal dunyamdan aynaya baktim, yorgun gozlerle duman kokan bedenime, pastel renklerin esir aldigi gozlerime ve onun donuklugunda kaybolmus bir hayata bakiyorum, yuzumdeki huznun kalin bir kalemle cizdigi kirisikliklarda kirilmis bir sonbahar goruyorum...biliyorum o beni hic affetmeyecek, cunku tek sorunu bana biraktigi hayati terketmek degildi sorun, sevmesem de alismam lazimdi ama uymadi sanki bedenle ikisi...olsun ressam boyle cizmisti...

Yorgunluktan firtinaya direnemeyen ahsap bir bina gibi cokerken, eklemlerin ic giciklayan sesini artik duyamaz olmusum, yildizlar avuclarimdan kacarken hiriltili bir sesle de olsa elveda demeye calisiyorum...kurumus dudaklarimdan o bile cikmiyor gibi...aradigini bilmeden ciktigim yolculuk surgun oldu ve simdi son misralarini fisildiyorum...

Dreaming of a light is my final will
Let the sunset surround the skin
To teach me the wisdom of life
Then i shall depart from the homeland

This is my way, a mysterious way
Knowing this is a ceremony of hope
Leaving the darkness inside out
My heart has no feeling anymore...

My tears belie my upheaval pleasures
As if i foresee the tragic destination
'Welcome my friend to the eternity'
Deep inside of the scarlet Hades...

silence is lauder than me....

the sunlight  is dark enough
so help me bury the light...

as long as you believe...

where you belong...

under crimson hues of the moon
i have dreams to speak of
yet silence as well fear from the dark
if only the dreams illuminate the way
somehow my steps become weary
to see beyond the misty horizon
to see where you belong...

the sands of hourglass released from my hands
i ken they reveal the reality of the night
confusion is the poison of my mind
i feel hope is still alive
maybe my eyes welcome the dusk
to see the mighty sunlight
to see where you belong...

confusion of time drifting my  memory
i am falling into the vortex of dreams
so strange that i can't stay awake
the moments are so delusive
as if years passed within this dimension
my soul grow faster than the skin
i feel the dark is coming...

now i see where you belong...



as long as you believe...

lethal love

' the night was dark
with occasional gleams of moonlight
between the rents of the heavy clouds
that scudded across the sky'*
it was the first time he ever told
his profound feelings to his Eternal
without knowing what the response be
a relapsed intimacy lessened the desire
transparent distraction revealed the amity
to pretend as if such words never spelled
he seized the bitter reality as well
she was the One, he was the Desolate
they became the poles of a magnet

she repulsed the dream
with her velvet voice, yet so kind
as the dust over the future wiped out
this pain in vein last forever
(his) blood of love shedding from the heart
was neither living nor he was dead
once he passed away that could never again
'and proved the ever truth he most abhorred'*
passion of love enchanted to his entity
lest his soul would burdened with misery
without the vision of her Angelic visage
his wisdom relieved toface up the saviour
to retain the illusions of the Reverie...

as long as you believe...

*from Bram Stoker 'Dracula'

return of lady 'DARK'

pt I. the weary tomorrow

how can thou such distant even lying nigh thou
thy eyes doth cry, shed argent tears for 'morrow

thou sayst wilt ne'er more seduce my transparency
yet thine tendency belieth my oblivion against


woeful divisions we parteth through the Hades
so thou and i repent for our mutual destiny

'twas the nature of failings reducing ethereal trust
wonder how strength thy bare leading of intercourse

the Angel respect'd the infinity for thy wisdom
somewhere in time thou wilt lighteth my night

pt II. secret intruder

thine dusk lettin' follow my mighty cure
in my own depression i complicateth the day

assymetric feelings indicateth the true path
my deepest emotions remain'd then our faith

the totem philosophy deviseth on to thee
wither'd tenfold even to the virtual respect

dreadful confusion by the end of same dream
once i believeth, still i am crawling to thee

thou chain'd me without knowing thy spell
on most surfaces i cherish'd my satisfaction

as long as you believe...

SYMBOL OF ETERNITY

SYMBOL OF ETERNITY

(nobleculture ptII)

the crypts of a mysterious culture

radiating a noble feeling from heart

seems reflected from the other side

the splendid knowledge of mankind

unleashed the enigma of sanity

an astral divinity beyond the horizon

darker than death, brighter than life

where the reveries and reals bound

a mental illusion enlighted the paradox

as if the symbol of eternity devised

that was the repetition of same tragedy

so...the merchant of dreams returned

from his ethereal survey of death

his hands full of gilded hopes

picked up from the distant stars

the cynical aspect for the alteration

withered by his profound vision

as his compass was pointing the haven

realities blotted the map of iluusions out

destination of route still hidden

where the coast of eternity signed

yet the dreadful storms drifted to misery

was it an easy decision to hoist the sail

as suicide lays on the edge of this ocean

as long as you believe...

eternal...

what is forever? what is eternal?
what a mystical strange question
a neverending search in the time

over the dusty shelves of solitude library
the holy book with an old binding, torn papers
as if waiting a noble hand to serve itself

from the first page it crowns the whole alchemy
even reigns with unknown words of an unknown alphabet
has her secret power without God
as if she says
'i am the one what is eternal'

a prophet with innocent hands
opened her hard cover softly
fearing to hurt her Angellike flesh

the smell of holy dust inside
hardly breathed, yet unwillingly lungs had
as if they knew her secret against God

flowers, sun, sea and all the life elements
incurably had that spell on the own soul
cruel the time, celebrated that funeral
as if he knows
she is the one what is eternal

as long as you believe...

death of a city...

among the wild seas, deep down to dreams
the sun never rised, whole kingdom hidden below
fortress of love crumbled, then the deepest sleep
as a treasure Atlantis, left inside in a soft way
left to die in a lofty way with its whole heaven

running down is rising above the skies
painless, fearless through Atlantis' heart
each sight magics me, i fear to love you

down to cold waters
back to dead city
city of sadness, darkness
with whole misery Atlantis

Atlantis carry me to your lost paradise
embrace under that shineless blue sun
all i've seen has no shade on you

down to cold soil
back to Angels city
city of pleasure, peace
with whole beauty Atlantis

as long as you believe...

miracle

as a motherhood instinct you embraced
you've coiled me up in your hands
your love as an aegis covered me

as a weary rose of your sorrow garden
wished to stay with your august dew
i feared to be alone without you

i have the moon in my hands
clauds lying below my body
i wondered when would the night come
to present that dreamy gift to you
if only i could paralyze the scene in my mind
to share my miracle with you

Angels whisper that elegy everytime
you've stolen the days from me
in the eternal desolation i am living
but my hands are opened for you
if only i could hold my love in my hands
to share that miracle for you

you know how long i could live
and the days you've stolen from me
eternity, you promised is nolonger mine

if i need to be myself
i could be with my miracle
if only i could hold my love in my hands

as long as you believe...

birth of a dream...NOBLECULTURE

your silver eyes clasped my heart
i have your dismal dream every night
anytime i wake in the lake of tears
i find your illusion towards with your whole beauty
you dance with my shadow on the walls

your culture is diffusing from your silk flesh
it crowns, how a splending beauty rain
tempting like moonlight of vast nights
under your Angelic whispers i dissolved
your noble culture intruded in my presence

now i feel you in me

Venus' daughter, Goddess of love
our memory in my hands, i'm fading
lonely through my forlorn hades
if only you consider me

i feel you in me...
(feb.1998)

as long as you believe...

a note from the past... ptII

CROW VISION

flying beyond the dusk
over the city of diversions
hatred leading the entire surface
wondering then how to share

the crow looked down on dark
dreaming an illusion for the fate
so, got closer to the tree
seeking upheaval branch to stay
as if to spread his desires

his grey furs under the rain
became paler by the ice drops
then the night soothed eyes
moon reduced the rising anger
yet something wrong in this dream
illusions set back for the moment
to confess the reality otherwise
a sudden shriek tore the silence
the bitter pain caressed his skin
tears joint the blood for awhile
until he chose the Hades to fly

the wounded crow opened his wings
cold sole eyes focused to horizon
staring through the crimson future
ceasing the emotional destination
a long trail lying for the feast
05.03.2004...

as long as you believe...

a note from the past...

FRAGILE DESTINY

the fire of eternal feelings
driving me through the upheaval tears
it's the divinity of this moment
spinning around my entity
heired dimly from the ancient desires
one love required to get out
trapped in myself to reinforce
the transparent beauty of pleasure
i've drunken the wine of eternity
yet i knew it was far away

since i am burning down here
the feeble august shedding misery
influence the theory of levitation
the scene soothed my skin awhile
then the future became visible
i wondered if this was m decision

every tear has the story own
telling the tragedy of insanity
searching if my Reverie's my destiny
confused to see her tendency
this must be the seventh sin
i confess, as well i deserved the Hades

as i was diving deep inside
found myself spelled by heart
the fragile expectations shattered then
merely to prove my failings
as long as i begone wrong
i confess, i've already deserved the Hades
04.08.2004...

as long as you believe...

I SURRENDER

cok bilindik bir klise vardir, 'dunyaya bir daha gelsem'...kendi icerisinde celisen bir cumle gibi gelmeye basladi, cunku ikinci bir sans verilse yapmam dedigimiz hatalari belki yapmayiz ama dunya o kadar hassas dengeler uzerine oturmus ki belki kacindigimiz bir hata neticesinde yarina dair bir baska gelecek yaratacak ve bugun sahip olduklarimiza belki sahip olamayagiz, bu kadar soyut bir konuyu somut bir gercekle ortaya koyamam ama en basitinden belki suan bunlari kaleme almiyordum belki bu blog hic varolmayacakti...kimbilir?

buradan tevekkul felsefesi ile yasanan hayati kabullenme uzerine bir kanaat belirtmek tarzim degildir...cikartilacak sonuc yarini yasamanin herkes icin bir nedeni vardir, belki bulundugumuz zaman dilimi icerisinde bunu pek algilamamiz mumkun olmayabilir...sadece bu yeryuzu surgununde gidebildigimiz yere kadar gidebilmek mantigi olustu son zamanlarda

as long as you believe...

visionaire...

handmade infinity

rising moon belies the truth

tonight i release the stars

my hands full of deep scars

could not hold them forever

you know i just can imagine

a world that i wouldn’t be in

that is the other side of me

cruel, senseless, unhuman

‘memories of the crying clouds

visualize the decayed pleasures

as they flew away from my mind

i was drowning in my own feelings

if only we would be in the scene

of your handmade infinity...

you were telling your dream

i was dreaming my departure’

tonight the feelings get in shape

of a mystic desolation…can be?

suicide of the moments reflect

the alteration of my life…can’t be?

 

as long as you believe...

yeryuzu surgunu...pt III

yasam en buyuk tiyatro, ve biz zavalli oyunculari, dogaclama oynamaya calisiyoruz, peki ya hayatin dekoru muzigi kurgusu? ne buyuk bir produksiyon ama bu sahneyi ne zaman terketmemiz gerektigini hic bilemedik, kendimizi yalnizliga ittigimiz zamanlarda bile hic kendimizle basbasa kalamadik...zaman gectikce sadece heyecandan yoksun bir kalp, yuzde beliren yeni cizgiler, usengec bir kalem, ne istedigini bildigini sanan bir beyin, surgune asik olmus bir ruh ve buna benzer daha sayamayacagimiz neler neler kaliyor geride...cevap veremeyecegim sorularin ustune yeniler ekleniyor...biliyorum buraya kadar cok klise cumleler ama beni yoran en buyuk soru sonsuzluga ulasmak icin daha ne kadar basamak tirmanmam gerekiyor bu surgunde...

as long as you believe...

meaning of time...

anilarimi saklayacak bir albume hic gerek duymadim, hangi guzel hatiram vardi ki tozlu raflardan siyah beyaz resimlerle dolu bir album cikartip tebessum edeyim hatta kizinca yirtmak zorunda hissettiklerimden de olmadi, kimi kandirabilirim ki? benim hic fotografim olmadi gecmisten yarina goturecegim...en guzel kareler hafizamda sakladiklarim ve elimle cizebildiklerim...onlarin da icinde hic ben olamadim, bir kenardan oturup izledim sadece...

ve simdi bu karanligi hafizamla beraber mezara goturuyorum, gidiyorum bu renklerin olmadigi dunyadan renk nedir bilmeden...hic esnekligi olmadi duygularin, siyah ve beyaz birbirinin zitti midir?ask ile nefret arasindaki nedir?hep en ucundaydim hayatin acaba bir ortasi var miydi? yola cikmisken sorgulanacak seyler degil bunlar, oyle ya da boyle noktasi konmus bir hayat benimki...vurgusu son noktanin kagidi delmesinden belli olsa gerek ardimda ne kaldigini merak bile etmiyorum cunku ben kendimi mutlu etmedim ki baskasini mutlu edebileyim...

bir zamanlar bir savas varmis iyimser ile kotumser arasinda, iyimser baris olacagini zannetmis savasin sonunda, kotumser ise maglubiyeti bastan kabullenmis ve elindeki herseyi kaybedecegini dusunmus, iyimser baris umudu ile ilerledikce kotumser gerilere dogru cekilmis ta ki cekilecek yeri kalmayana kadar...iyimser elini uzatmis bitsin bu anlamsiz savas barisalim diye, kotumser de esaret sanmis bunun sonunu gururuna yedirememis intihar etmis...kazanan kim olabilir ki bu tereddutun sonunda? kazanan gercekler olmus ruyalar kaybetmis...iste beynimin bu paraoksunda gel-gitlerle yasanmis bir oyun, bir omur....kimine gore kisa bana gore ise yeterince uzun...kendi kendini bitirebilecek kadar uzun...bardagin neresinden bakarsan bak suyun kaynagini bilmedikce yarisi dolu olmus yarisi bos olmus ne kadar onemli?

gunes yeniden dogar ve yeni bir gun diye sariliriz hayata kotu bir gunun ardindan...umut hayalperestin ilham perisidir ama gercegi dunun aynisidir, belki saclara biraz daha beyazlik dokulur, goz altina yani bir cizgi daha ceker ressam, biraz daha yorulmusuzdur belki de...iyi tarafindan bakayim, sona dogru yalastigin bir gun daha basliyor...cok daha iyimser olayim hayatin anlamini bulursun...birgun bitecegini bildigin seyin anlamini ogrenmek insani onu kaybetme korkusunu enjekte etmez mi damarlarina...zaman daha zalim bir gerisayima donusmez mi?

simdi tekrar basa doneyim, fotograflarin anlami nedir gozumde?kizinca yirtilan ya da hatirladikca tebessum ettiren ve yasanmis birseyin tekrarini...yani gecmisi ozleten nesneler...peki yasadigin anin anlami bu tereddutlerin neresinde?biri bana bunu anlatsin?

as long as you believe...

story of a man

this is the story of a man in slumber
exiled from the kingdom of imagination
a tender mind poisoned by the reality
yet something left innocent in the heart
to find the way back after his death
this is the story of me lying in slumber
time for an awake from my noble suicide

i am back again with my grown desolation
staring the room where i locked reveries
here is the place where hope lies tomorrow
knowing that illusions playing the same drama
feeling that i am the only visitor of this theatre
having my seat from the first row
pretending as if living my first dream

all the memories of lethe wounding me
i don't want to remember old pleasures
back here to learn everything again
confused if i tasted those before
the silver tears of past melted down
now wiping them from my shedding eyes
letting myself through the final tide

as long as you believe...

an exile to reality...

paslanmis ellerimden kendi yalnizligimin kapisina geldim tekrar...anahtari karanliga ragmen bulmam guc olmadi paspasin altindan, kaygim olmadi hicbir zaman ben yokken birileri gelir de buralari kurcalar diye...iste yine kendime dondugum anlardan biri ve yine yalnizligimla basbasayim...

kapinin ic giciklayan sesine aldiris etmeden odada sanki baskasi varmis gibi sessizligi bozmadan girdim dunyama aslinda yalnizligim vardi ama onu da rahatsiz etmek istemedim...kisa bir sure yetti herseyin yerli yerinde oldugunu anlamam icin...isigin olmadigi bir yerde neyin nerede oldugunu bilebilmek icin aslinda korun ezberi gerekir, benim ona da ihtiyacim yok cunku hayallerle dekore ettigim bu odada ancak hayal gucu olanlar gorebilir renkleri ve isigi...

iste evimdeyim ve kendimleyim...gercegin surgununden yeni dondum...

as long as you believe...

angels among us...

A dream woke me from reality
Looking further upon a mountain
Horizon blinded by the clouds
If i knew a step beyond is death
I let myself down this eternity
Yet i knew angels among us
Woke me to another day…

The diary of suicide is already written
One more day to live or infinity
It’s the fate of mortal beliefs
The spelly words wither by this line
My mind playing a cruel game
What if i believe this illusion
What if i withdraw…addicted

Passion painted the dark skies
Angels become visible by then
The meaning of gloom altered
Confusion is the new taste of blood

Exiled to Gaia’s dream
As well there will be light
Whether it shines or not
Whether it caress or not
Angels will (always)be among us

as long as you believe...

INTIHAR GUNLUGU

Dunu kopyala bugune yapistir…nedense pek de bir degisim yasanmis gibi gorunmuyor, hayat paketinden bir gunu daha cektim cigerlerime…bu belirsizlik ne kadar surer bilnmez ama yasanacak gun kalmayinca bitmis bir sigara paketi gibi atilacagim mezarligima, cesaretin bedelini yasayarak oduyorum bu surgunde…

Bu surgune belki bir isim vermek lazim belki her gununu not almak lazim, degisim hayatin anlami ki beklentileri diri tutsun, umut denen ates hep yansin ufukta gitmek icin bir sebep olsun…yasanmislarin arkamdakilere bir yol gosterse ancak bu kadar karanlik bir yol birakabilirdim…bundan farklisini bekleyen her saniyemi tekrar yasamasi gerekirdi…gunes her zaman dogar ama her zaman aydinlatamaz, her zaman isitamaz ki belki bu yuzden dunya sirtini doner…kavusamayacak iki asik gibiler kimine gore uzak kimine gore yakin…ama tam da durmalari gereken mesafede…ben gibi…

Intihar gunlugunun bir sayfasi daha dolmak uzere ve ben yine sirtimi hayata cevirdim…ruyalar da kandiramiyor ki artik inanacak bir peri masali da yok bildigim…inanmaya bu kadar hazir bir cocugu kandiramamis yalanci bir hayatin labirentinde cikis yolunu ariyorum…keske yasagimiz gunleri yazan kalemin arkasinda bir silgi olsaydi da daha ilk gunden silebilseydim hic dogmamis gibi…

Sevgili gunluk…intiharimin gunlugu senden ozur dilerim bugunu de yasattigim icin sana…

as long as you believe...

eski bir hikayeydi ask...

YARINA MEKTUP

mum isiginda isinan duygularimi
senin ruzgarina biraktim korkmadan
ruyalarinda yasamayi arzularken
zihnimde ayrilik siirleri de topladim
sanki bugunu yasiyacagimi biliyormus
casinagozyasi dokemeyecek kadar yorgun gozlerim
kaybolan hayaline veda ediyor bu gece
islak yastigima sarildim senmissin gibi
sen bana hic mektup yazmazdin oysa;
ilk yazdigin boyle mi olmaliydi?
kagit biraz kirisik, kosesi yirtikti
belli ki sen de agliyorsun benimle...
bugulu pencereme yeniden yazdim adini
elim biraz titrek, harfleri karistirdim
belki gidisini ciziyordu; kimbilir
sonra sildim, cunku yoktun artik
gerceklerle ruyalari karistirir oldum
ellerim tekrar mektubuna sarildi bilinmezce
avuclarimdan siyrilan yarini bilmeyi ister gibi
umudu aradim terkedilmenin cumlelerinde
kurumus gul yapraklarinda yalnizligi buldum
sen, ben ve yirtik bir fotograf, hepsi buydu...
sanirim umutlar da karanligina hapsolmustu
murekkebin bitmis olsa gerek cumlen yarim kalmis
ansizin 'hersey bitti' deyip susmussun
saskinligimi gizleyemedim sordum satirlarina
ne zaman bir olmustuk ki, simdi ayriliyoruz?

as long as you believe...

eski bir hikayeydi ask...

RUYALARIN SONU

kelimelerin anlami olsaydi
konusmak isterdim yorgun sabahlara
bugun, dunden de gecikmistim
kusturmustum kucuk dunyama gunesi
kisik sesimle cikan bir fisilti
sanki hic anlatilmamis bir hikayeydi
belki de hic yasanmamis bir hatira
dusundum;meger onlar da gercek degilmis
tanimsiz olan ben miydim, yoksa bu sehir mi?
Ankara; karanlik bir sehir
yarini gostermeyecek kadar acimasiz
dar sokaklarindan akarken umudun sonuk isiklarina
kucuk avuclarimla sarilmak istedim hayaline
meger ruyalarin da sonu varmis yagmurlar gibi
sen de bu sonbaharin en uzun yagmuruydun belki
gozyaslarima karistin biraz tedirgin
senin ruzgarina biraktim kendimi
islanmaktan da korkmadim hicbir zaman
ben sana geldigimde, sen benden vazgecmistin
bedenime inat yalnizligima yagiyordun
bizimkis bir oyundu aslinda
ben yalnizligi oynadim sense masal perisini
bu benim tercihim miydi yoksa senin mi?
sonra guldum kaderime
kaybeden bir ben degildim bu oyunda
zaman kendisiyle yarisiyordu bu gecebu mektup bana son vasiyetindi
sen olmeden ben oldum her satirinda
kanatlanmak istedim misralardan once sana
oysa bitmez sandigim ruya coktan bitmisti
yolum da bitmisti ictigim sigaramla
ben sana geldigimde, sen coktan gitmistin
yirtik mektubumu birakmissin ardinda...
hic sevemedim kum saatlerini
yuzume carpardi zamanin sensiz akisini
dunyaya kizdim nedenini bilmeden
sanki kum taneleri geriye aksa ne olurdu
zaman geriye dogru gitseydi bana aciyarak
sever miydin ki beni?
sen benden baska benimle olan herseyi sevdin
bense senden baska hicbir seyi sevemedim
belki yarin hic yasamamisim gibi unutacaksin
yirttigin mektuplar gibi yirtacaksin beni hatiralarindan
gozyasimin ne anlami kalir o zamanseni govdeme kazidim gorkemli bir cinar gibi
duvarimdaki en buyuk catlak sen oldun
detaylari elimle tamamladim ressam sanip kendimi
sonra resmini opup uyudum...
ruyamda sana dogru yuruyordum
yaklastikca, sen uzaklastin benden
sana cennetimi sunmak icin yorulmadan ilerledim
ben sana geldigimde, sen coktan gitmistin
ruzgarinla isindim evinin kapisinda...
seni hep puslu canim ardindan izledim
pencereyi acip uzanmak istedigimde
birden hayalin kayboldu, kendi sonsuzluguma dustum
yalnizdim bu acilar denizinde; sen gitmistin
ben seni sevdigimde, sen coktan terketmistin
terkedilmenin anlamini hic bilmesen bile...

as long as you believe...

THIS IS THE HEAVEN

in the high dimension of White illusions

i was waiting the rain to clean yesterday

even a little hope could make me believe

i knew i was drifting through my fiction

a mighty instinct that i couldn't resist

it was the paradox of White and the abuse

i tasted them all until i postponed the end

now the White is black and i'm far away

back in the silent waters of loneliness

farewell the funeral of humane feelings

i am in the final destination of light

just the blinds can see further here

all the emotions slipped down my skin

i feel purified by the mortal delusions

here is the place where i am far away...

as i close my eyes, then i can see colors

of mighty night shedding purple and red

without fear staggering down the dreams

yet i can see the sky is shattered mirror

reflecting the dark scenes of my life

every piece wounds my frozen memories

this is the place that i name Far Away

at where the ravens living within chaos

seems all the colors paled in the heart

standing through the edge of an abyss

i let the time leak down to eternity

methinks this is the confusion of moon

whether to revive the dying temptation

i'm dying as if i'm sleeping for eternity

as long as you believe...

CONFUSION OF EXPECTATIONS

piriltili sehrin isiklari solmus ve yine kendimle basbasa kaldim, kaybolan hayallerin aklimizdan silmeye calisir gibi sehir de yolcularini birer birer ruyalar alemine ugurluyordu, bazilarinin ruya gormek icin geceye ihtiyaci hic olmamistir…gozlerinin onunde ezbere bilinen sinema kareleri gibi tekrar eder, karelerin icerisindeki yuzler hic eskimez, hep o gencligin toylugu ile zamanla kalbe kazinmis gozyaslari birbirine karisir bilinmezce ve umut gokyuzunden yagmur olur yagar...minik avuclarimizda saklayamayacak kadar cokturlar tutabildiklerimizi zaten yasiyoruzdur…tutamadiklarimiz ise siir olur dilimizde…

iste simdi oturmus antolojime bir sayfa daha ekliyorum ama duygununun yogunlugu da tepkisizlik mi yaratir? artik aci ile heyecan, mutluluk ve huzun o kadar ic ice gecmis ki yasadiklarimin bende yarattigi tepkileri kendim bile olcemez hale geldim…bazen gozyasi tebessumle karisir bazen anlamsiz bir kalp cirpintisi duygusuz sozlerle karisir…kendimi bile taniyamaz hale geliyorum, korkarim baskalasiyorum…
antolojimin sayfalarini geriye dogru cevirdigimde belki gecmis alisilmis oldugu icin bu baskalasima nasil tepkiler verecegim konusunda beni kararsiz kiliyor ve basit bir karar verirken bile anlam veremedigim bir tereddutun icinde buluyorum kendimi…kalemimden kendime bile itiraf edemedigim sirlar var…neyin korkusunu yasadigimi ben de bilmiyorum…hayat savasinin maglubu; hayatin sundugu ateskesi kabul etmemekte niye direnir anlamis degilim, bu savasin devami kendi kendini tahribattan ote ne veriyor ve kazancin ne olacagini bilmeden neyin savasini veriyorum???

bu dunyada neyi degistirecek kadar gucluyum, ya da beni ben yapan melankoliden baksa ne var…bu pesimist bakisin kendi kucuk kralligina yansimasi ne? Sorular sadece kendimi bogarken kendimi yakin hissettigim herseyden daha da uzaklara gidiyorum, yagmur ne zaman dinecek…ruyayla gercegin arasindaki ince ayirimi bu kadar kalinlastiran elindeki hazine ne?sorulari kendime soruyorum ama cevabini bilen biri oldugunu da sanmiyorum cunku kalenin icerisinde hep gizli bir gecit vardir…belki de bir tuzak…sana en cok yaklasanin bile pesinden giderken yolunu kaybettigi ve sonunun nereye varacaginin benim bile bilmedigim bir labirent…

paradoks hep ayni noktaya getiriyor, tipki korku filmlerindeki insanlarin birseylerden kacarken ayni noktaya geri donmesi gibi…ben neyden kaciyorum???

as long as you believe...

SLEEPING

the gloom whispering a tale

listening but not hearing

a dream drowning in darkness

as long as i deny desolation

the more it grows, bleeding

a weary heart dying inside

sorrow is an obsession

light dimmed until the end

it's the scene i know

hope withered until the end

i am in the waters of eternity

i know this is the end of life

drifting to the shores of death

yet i still remember my feelings

drawing its picture on fire

then let myself away from this land

literature is an illusion

follow me until the end

i can't promise more than reals

i am visionaire until the end

this must be the final second

vision disappears through horizon

a simple room made of illusions

and i lay down to a deeper sleep

getting my final breathe inside

and the dream just begins(until the end)...

as long as you believe...

sign of life

yine karanlik dunyanin gunesi dogdu hayatima, sis perdesinin icinde kaybolmus bir gelecek,hic dogmamis bir umut,hic varolmayacak bir mutluluk ve sessizlik...ben hayati boyle bildim boyle sevdim,kalemim de zaten bugune kadar aksini soylemedi...simdi kimsenin bulamayacagi kadar uzaktan sessiz fisiltimla gecenin ortasindayim, yalnizligim ve kendim varim,baska hicbir seyim de kalmadi, duygularimi topragin altina gomdum, herkesin iyi sandigi butun herseyi unuttum, cunku hicbiri kalbimin sonsuzlugunda yasayamayacak kadar sahte geliyor,kendi kalbimin zihnime karsi oynadigi mantiksiz bir oyun, rolleri belli; inandirdiklari surece hep varlar,sevgi, mutluluk, ozlem, ask...aralarinda en masum geleni ask idi aslinda...cunku onun beklentisi hic olmadi, acisi da huzuru da kendini tatmine yeter de artardi ama kac duygu yasayabildi ki ask hayatta kalabilsin...duygusuz ve yagmursuzdum artik bu surgunde, ve sona bu yakinken suya yazilmis bir hikayeydi benimkiler...yasanmis belki yanlislariyla ama hepsinin bedeli odendi...bazen gozyasi, bazen endise, bazen serum gibi damara enjekte edilmis nikotin krizleri...geriye donup baktigimda beni vicdani sorumluluk altinda birakacak birsey yasamadigim icin huzurluyum aslinda...en buyuk kazancim yalnizligimdi bu surgunde ve onu da berberimde goturuyorum sonsuzluga...

as long as you believe...

fiction denied

Hayat da boyle temiz sayfadan baslayip kalemin sert ya da yumusak darbeleri ile siyaha boyanir…kirlenir ve geride yorgun bir gecmis birakir…bazen kirleten sadece ozgur irademiz degildir gecmisimizi…unutmak istediklerimiz nedense hep hafizamizda en derin izler birakan yaralardir, insanlarin yuzunden okunur derin izleri, cokmus soluk mor gozler, derin alin cizgileri, soluk bir yuz, hicbirsey yapmadigi halde yorgun bir beden…nedeni belirsiz gibi gelir ama bellidir karaladigimiz sayfalardan bazilari digerlerinden daha siyahtir, ezbere siir gibidir, belki aradaki bir misra hatirlanmaz ve tekrar en basa gidilir eksik sozleri hatirlamak icin biz hatirlamak istemesek bile bilincaltimizin en karanlik koselerine saklasak bile bedenimizden okunur bu satirlar…

Umudun sonmez sanilan atesi de soner bir gun ve en buyuk gunah umutsuzluk bedenimizi esir alir, olum bir nefes kadar yakinken yapamayiz belki hazirlikli bir olmadigimiz bir son oldugu icin korkariz belli belirsiz…belki tasarlaigimiz hayat bu degildir, ama hep yapamadigimiz seylerde iyiyizdir nedense? Yasamayi beceremedigimiz gibi olmeyi de beceremiyoruz…vazgecip gidemedigimiz hayat bize ne kadar aci versede kucuk seylerde teselli olma dersimizi hep iyi calisiriz…

Kendimize bile soyleyemedigimiz sirlar, aksini kabullenemedigimiz yalanlara alistikca kendimizden tavizler veririz, inanclarimizin, inandiklarimizin yerini kurgularimiz almaya baslar ve yasam bizi esir eder ve muharebe sahasinda kazandigimiz lokal basarilarin bizi buyuttugunu sanariz…kaybettigimiz savasin tamamini goremeyecek kadar korlesiriz…konusmayi bildigimiz kadar susmayi da bilmek gerekir, kalemimin cesareti bu kadar…kendim olabildigim kadar…

exile of earth

Insan kisacik omrune kac kere olumu sigdirabilir…hayat her acimasiz dalgasinda umudun kiyilarindan hayalleri sokup aliyor, yorgun kalbin yasamaktan vazgecmekten baksa sansi kalmiyordu, zaten kalsin da istemiyordu gorundugu kadariyla, siyahlarini giymis dolasiyordu kalabaligin icerisinde ama kimsenin onu fark etmemesi tek dilegiydi, gecmisin omzuna yukledigi agir sorumlulugun altinda guclu gibi gorunup tebessum ederdi etrafina, fark etseler belki dunyanin en mutlusu sayarlardi…

Belirsizlik kucuk avuclarindaki hayat cizgisinin olumle ne zaman kesisecegini bilene kadar surecek miydi? Korku neydi? Hangi satirina yazmisti gecmisinin, cocukluguna mi, yoksa gelecegine mi? Tercih yapilacak bir durum sayilmazdi, sahte gunesin altinda pastel renklerle boyanmis bir dunyanin bir gun daha esiriydi…esaretin sonu olum mu olacakti? O kiskanmadi mutlulugu kendisinde olsun istemedi, zaten olamazdi da…cevresini mutlu etmeye calisti, onlarin mutlulugu ile teselli olmayi istedi ama her seferinde ona acima duygusu ile beslenen sempatinin soguklugunu yuzunde hissetti…aradigi sey bu dunyada degildi belki de…kendi ruyalarinda mutluydu oysa, ruya ona olumden sonraki yeni bir uyanis gibi geliyordu, gercek olmasi imkansiz seylerdi bu ruyalar, onu kor etmisti dunya tarafinda ve sabah surgune uyanmak zor gelirdi…ona da alisti artik…

Asiri dozda alinmis acinin gozyasini bitirdigi bir bedende diledigi tek sey arkasinda gozyasi birakmamak… kimseye dokunamazdi, kimseyi sevemezdi bu hakki vermemisti kaderi ona…belli ki bu sacmaliga son vermenin vakti gelmisti, kalemi kirilmis hukmu verilmisti bir surgundu bu…yeryuzu surgunu…

the name of tomorrow

Kum saatinin o incecik kum tanelerine hukmetmekten aciz akip giden zamanin arkasindan gozyasiyla bahsedip, kalemin mukekkebiyle yine kirletilmis kagitlarda gecmisi aramaya koyuldum…kaybettigim hic sahip olamadigim, kazandigim ise hic hayalini kurmadiklarim; o halde yasamin anlaminin kiyisindan bile gecememis bir yorgun savasci…yenilgilerin her turlusunu kabullenmis ama galibiyete dudaklarinin suya susadigi kadar ozleyen birinin intihara duydugu hasret ne kadar da sonsuz bir ruya…kavusmanin ise umutsuzluk kadar gunah oldugu bir olum…kabullendim sahipsizligi…ozgurluk bu kadar amacsiz olabilirdi, ve oldu… bugunu dun yasayip yarini ise hic yasayamacak kadar bitkin bacaklarimin yerinde saydigi yada benim yerimde sayip herkesin akip gittigi bir kader…yaslandigimi baksa nasil hissedebilirim? Anlayamadiklarimin sayisi arttikca bilmediklerimin sayisi artiyor ve unuttuklarim, bu aciz hafizam kendini neden tekrar edip ayni kaoslari hayatimin girdabina sokuyor…

Belirsizligin damarlarima enjekte ettigi endise gozlerimden okunacak kadar belirgin hale geldi, var oldugunu sandigim umudu sigaramin son nefesi gibi cektim cigerlerime derin derin…tadini unuttugun bir zevk idi bu, ama son nefesti neticede…yarin adi konmamis bir tereddut, varligi olmus olmamis kimin umrunda…tadinda yasamayi bilmiyorsak…

How can you dare to live
Even the light is burned out
How can you dare to die
Even the life is withering

Staggering subconscious
Down the city of darkness
You seek a reason to walk
Confusion is a wish for eternity
As far as you drift to beginning
Cold eyes fuse delusions
To reject the hope in my heart

I wonder if this is the name
Of paled tomorrow…

as long as you believe...

wintering lethe

     melankoli denizinin dalgalari tenime vurdukca kabuk baglamis yaralari tekrar acitiyor, vicdanla ilgili bir problem degil aslinda bu cunku her insan gibi bazen ben de sucu kendimde bulmayarak kendimi aklamaya calismiyor degilim...cozum olmasa da klasik bir savunma mekanizmasi olsa gerek... gozlerimden akmayan gozyasi yerini coktan kurakliga terketti, tipki hayatin beni bu koseye terkettigi gibi...

     aska hep kirmizi, umuda da mavi renk verdiler...oysa ikisinin birlesiminden intiharin rengi mor cikiyor...geceyi ve karanligi saklanmak icin kullanan biri icin kendini sakladigi bir sonsuzluktan ote ne olabilir ki, bu yuzden siyah hep asil geldi bana...hayattan kendini sterilize etmis, kotuyu sakladigi gibi iyiyi de saklayabilen objektif, adil...gercegi gormek icin goze degil baska seye ihtiyac duyarsin... hislerine... edebiyatin kilici korelmis, kendi dunyasinda kumdan kaleler yapip her melankoli dalgasinda cokusunu izliyor, paradoks hic yormaz mi O'nu...

     sanirim artik yordu, cunku lethe nehrinin basinda oturan cocuk artik buyudu...lethe nehri kurudu ama o ictigi her damlada masallar anlatti kendine, unuttu kotu olanlari, ayriligi da terkedilmisligi de...

     as long as you believe...

sunset of hopes

murekkebi kurumaya baslamis bir yazar icgudusuyle yine sanal sayfalarin sonsuzluguna birakip kendimi degismeyen hayatimdan kesitleri yine kendini tekrar eden cumlelerle anlatmak istedim, elimden gelen baska da birsey yok cunku kader karsisinda aslinda o kadar zayifiz ki basit detaylar disinda degistirebilecegimiz pek de birseyin olmadigini aci aci seyrediyoruz...
yorgunluk gozlerde artik alisilmis olsa gerek ki eskisi gibi acitmiyor, zamani gelince nasilsa yeterince dinlenecegimiz yerde bir sonsuzluk olacak...zamani gelinceye kadar uykuyu ve ruyalari bir kenara birakip gerceklerin tenimizde yarattigi urpertiyle geride bir iz birakmak gerekir bence...kimbilir belki geride kalanlardan getirdigim noktadan alir ve daha da ileri goturur...umutsuzlugu...
belki bu gunaha islemeye kararli olan tek ben degilimdir, karanliktan aydinliga bakan tek degilimdir...aydinlik denen taraftaki hayati tattigim icin buradayim bunu anlayabilse keske beni taniyanlar, bile bile bir ruyaya inanmak kendini tatminden ote ne olabilir ki? cevabi aramayacagim bile...
as long as you believe...

a burning hope

tears drained of the scene seen
the swans left this paradise
i am nailed on the viper ground
exiled to this weird desolation
sentence myself unfair execution

all the colors of rainbow mixed
everything now faded to black
let my destiny burn the hope
if only death would be enough
to soothe my soul at the otherside

sleepless eyes dripping rage
the devised evil mask on my face
a timeless feeling raigning back
i wonder how to drag it away
as i'm trying to defy against
i feel weaker, a mental chaos

all the noblity collapsed down
cursed to live until the end
the stars disappear of my sky
an absolute misery who'd forgive
as long as i wear this skin...
(as long as i believe delusions)

as long as you believe...

no gravity

frozen dreams melting down
i bury the nights of my heart
sleeping for eternity and i deny
the loathsome secrets of the eyes
somehow i taste the regret

it was the beginning of sunset
the filthy bodies surrended
all the sins floating on the sky
preying a rain to clean the past
a feeling dissolving my illusions
that i tried to name yet i fail

believed this lies of pale skin
kissed to revive the darkness
shed the blood of innocence
i'm leading an unforgiven tragedy
to write the end, suicide...

that is how i replaced honour
deserved heaven is a blurred picture
dusty, i can't see far deeper
maybe i am blinded of pleasure
yet this surface rejects as well
floating on the sky within my sin

as long as you believe...

lost reverie

Hayattan beklentisi olmayan bir insan icin olumun anlaminin sonsuzlugunu anlatmaya calistim, ama olmeyi beceremeyecek kadar da korkak ruhumla hic barismayi beceremedim...kurguladiklarimin ne kadarina ulastigim alenen ortadayken ben hangi hayali cennetin pesinden kosuyorum...sorularim buyudukce kendimi ne icin sucladigimdan habersiz daha da kopuyorum gerceklerden...

Filmlerdeki fon muzigi gibi kulaklarimda agitlar yankilaniyor ama ben kendi yasayan cesedimden baska ne goruyorum ki...hic dostum kalmamis, golgemle ayni odayi paylasmanin verdigi huzuru tattim, nefse hukmedercesine sonuna kadar kapanmis bir kapi ve acilmamaya yemin etmis ruyalar, sadece bana ozgu...

Ben her sahnede kotu adami oynamaya alismistim adeta, varsin butun gunahlar omuzlarima yuklensin, zaten herkesin benden istedigi de bu degil mi? Ben artik insanlarin hayatinda fazlalik olmaktan bunalmis ve uzaklari ozleyen ve bir daha hic donmeyecekmiscesine gitmek isteyen biriyim, her kim benimle vicdanini rahatlatabiliyorsa ona duyacagim yegane sey saygi...

Dusuncedir neticede herseyin ozu...yapmak isteyip yapamadiklarimizi, acaba gercekten yapamamis miyizdir? Hissetmek icin bes duyunun kolesi olmak mi gerekir? Maslow ihtiyaclar hiyerarsisi yaratmis her ne kadar defalarca curutulmus bir tez de olsa cogumuzun en temel dayanagi degil miydi?istisnalari hep genelleyerek curutmedik mi bu tezi...o halde ben de istisnayim, hicbir ihtiyaci karsilamadan nasil olur da kendimi asip hayattan vazgectigimin satirlarini yaziyorum, en azindan yalanlarla doldurmadigima eminim buraya gelene kadar...kendini asmak bir ugurda canini bile feda edebilecek olmanin neresinden gecer? Ben nasil oldu da bu kadar kolay vazgecebildim bu hayattan...

as long as you believe...

tears of a city...

     hayali bir sehir varmis, kimi icin buyuk kimi icin kucuk, kimi icin aydinlik kimi icin karanlik, kimi icin umut dolu kimi icin umutsuz...adini bile bilmedigim bu lanetli sehirde cakilip kalmanin verdigi aciyi damarlarimda hissetmekten yoruldum...kulaklarima yasayan bir olunun agitlari yakilirken ben en ucra sokaklara dogru kactim, belki cevabini bildigim bir sorunun gercegi ogrenmek istermiscesine...kaybettigim neyim vardi gencligimden baska; kazandigim ise olume biraz daha yaklasmis olmanin verdigi doyumsuz haz...
     siyah bulutlari uzerinden yirtamamis soguk bir sehir, gozyasi cenneti...belki bana bu zalim yuzunu gostermek hosuna gidiyordur kimbilir, o halinden memnun akintisini surduruyor...hayalim ise duvari yikilmis bu sehrin eski sinema salonlarindan birisi, afisi gunesin unutkanligindan dolayi solmus...zaten uzun zamandir da izlemeye gelen olmadi,bos koltuklara defalarca vizyonda kaldi...
     olup olup dirilmek dedikleri bunun disinda ne olabilir; donuk, tukenmis...umutsuzlugum son duraginda mahzur kalmis, isiga giden son otobus coktan gitmis olmali...ben soluk sokak lambalari altinda hayali isiklarla isinmaya calisirken, son masalim dudaklarimdan geceye fisilti olarak dokuluyor...bu kisa ani bile bu kadar uzunmuscasina yasiyorsam bunun tek anlami olabilir...nefes alip vermem yavaslamis, butun tedavilere cevap vermeyen bir hayalperest...ama bitti!!!
     artik bitti oyun, oyun;benim hayatimdi...zavalli Dorian bile korkmamisti boylesine portresinde yuzunu gorunce...yuzu genc ama kalbi ve ruhu olum doseginde, her acinin biraktigi derin yaralar artik katlanilmaz hale gelmis bende, her yasam kirintisinin bir nedeni vardir derler ya, beni neye, kimlere emsal gosterecek Tanri? bilmiyorum ama bittim, ben sustum...sevdigim bir yalan vardi o da gercege uyandi...

the spirit or a dream...

     insan ruyalar alemine giderken kimbilir kac basamakli bir merdiveni tirmaniyor olmali ki, uyanirken hissettigi o dusme duygusu ile irkilip, hayal kirikligi ile gercege merhaba diyor...bir ruyaya ne kadar asik olursak onu bir kez daha gormek de o kadar imkansizlasiyor, zihnimizin oynadigi bu kisacik oyuna ne kadar cabuk alisiyoruz ve onu benimsiyoruz...geceleri belki bu yuzden seviyorum, aklim yine bana oyunlar oynayacak ve ben yine kendi bedenimi bu guvensiz dunyada birakip neresi oldugunu bilmedigim bir hayale gidecek...
     orada doganin renkleri gerceginkinden kontrast tonlarda... belli ki bu asimetrinin cazibesiyle ben kendimi daha ozgur hissedip, doga kanunlarina karsi dimdik ayakta duran irademle mitolojiden cikma bir karaktermisim gibi zamana yon veriyorum...kelimelerin su ustune yazilmasi gibi hafizamda belki hic kalmayacak misralari fisildiyorum buradan sonsuzluga, bazen de bir buyucunun sihirli sozleri gibi gokyuzunu ikiye bolup bambaska bir hayali karalamaya basliyorum...
     yuzu belli olmayan bir perinin pesinde gittikce hayali daha cok sevip gercege uyanmama inadim gittikce buyuyor...nereye kadar gidecegi belli olmayan bir kuyruklu yildiz...ve ona ulasmaya calisan bir zavalli...nedeni aslinda belli bu duslerin, gercegine hic kavusamamis birinin ruyasinda bile kavustugunda ne yapacagini bilmemesinden kaynaklanan bir acemilik ve ulasmama istegi...tereddut...belirsizlik...ve adi cok onceden koyulmus bir yalnızlik...
     surgun hic bitmeyecek gibi yeryuzunde, bittiginde ise devamini bilmedigim bir baska masal baslayacagim umudu... o umut da olmasa olumu bu kadar sevemezdim...ve hava kararmaya basladi, demek ki gercekler aleminde hava aydinlanmaya basladi, o hala yasadigimi hissettiren yari uyanik durumdan, kisa oyunun sonunu goremeden donmenin verdigi aciyla bedenime donmeme az kaldi...elim agirlasti, kalemin murekkebi bitmis gibi siliklesmeye basladi...sanirim vakit gelmis...gunaydin gercekler...



     as long as you believe...

yeryuzu surgunu pt.II

Kisa bir ozgurlugun ardindan gece O’nu yine hucresine hapsetmisti, O ise hic de rahatsiz degildi bu durumdan, belki ozgurluk daha aci veriyordu; kendini metronomun sabit bir ritmine kaptirip bir o sokakta, bir bu sokakta amacsizca savrulduktan sonra kendi elleriyle teslim olmustu geceye...sonunu bildigi bir film gibiydi aslinda hayati, beklentinin anlamini hic bilmedi, umudu ise sozlugunden karalamak hic de zor gememisti O’na...hucresinde yalnizliginin bile farkinda degildi dogrusu...dunyaya acilan hicbir pencerenin kendi hayal dunyasindan daha buyuk bir zenginligi oldugu dusunmemisti bile

kaderinin mantar panosundan bir kagidi daha cikartip burusturup atti, kaybettigi bir gun daha miydi yoksa bildigi sona bir sona yaklasmanin verdigi huzur mu? belirsiz bir yuz ifadesinde sakliydi onun mutlulugu...

kendini inandirdigi hayale ne kadar kapildiginin farkindaydi ama akintinin tersine yuzmesinin ne kadar anlamsiz oldugunun bilincindeydi, bir ruyaya bir omur vermisti her ne kadar o ruya ona bir anini bile vermemis olsa da...ciliz somine atesine kalin bir odun daha atti, geceler kisalmis olsa da onun yazacak cok seyi vardi...kendine aci cektirircesine ciliz isikta karalardi hayallerini, gecenin renksiz tenine zihninden intihar teorileri yazardi, yari karanlik dusler onun gercegiydi...yatagi odasinin dekorunun bir parcasi gibi hic bozulmadan sabahi karsiladigi cok olmustu, masaya basini koyup karalanmis bazen burusturulmus, bazen de gozyaslariyla islanmis saman kagitlar uzerinde onlarin kokusunun verdigi buyuyle uyumaya alismisti, cizik plaklarin bozuk akustigi ona bir anne ninnisi olabilmisti...

melankoli hayatin ona yukledigi bir sorumluluk gibiydi, nedense en karamsar haliyle en depresif aninda bile vazgecmemisti bu surgunden, yeryuzu surgununu yarida birakmayacak kadar sahiplenmisti melankoliyi...gecmisin birkac yirtik fotografina takilip kalip onlari unutmak icin pratikler yapiyordu hatiralari sigarasi gibi derin derin cekip kultablasina sondurdu...

as long as you believe...

as i put the lights off

As i put the lights off, i see an angel
I ken that destiny is behind the Blue
My seraphic hallucination devised
In the eyes of an ocean, i can see
How the innocence lies by my side
I know her smile, i feel her sorrow
Tonight candles light for this miracle
I prey angel...soon to call my name

So i sacrifice my dreams to let her
No more false tendencies to follow
This should be the final destination
Writing my love on the water
That no one can read but the Blue
My feelings departed from my soul
Flowing through unknown eternity
I confess i loved her that way...

I should have granted tomorrow
To paste pleasure on my skin
Yet the answer hidden in the portrait
Looking deeper to solve the enigma
Memories of teary skin confused
If these are merely my fiction
What if i am believing my dreams
What if this is an another suicide

I close my eyes to face tomorrow
To fade the hope into darker hues
If the end of this path is death
I feel i love the death (more than life)


as long as you believe...

corrupted dreams

Zamanin tozlu raflarindan cikartilmis eski bir duygu, kitapligimdan attigimi saniyordum oysa...daginik odada masanin uzerindeki karalamalari yere sacarak o ezbere bildigim sayfayi actim, okumayali uzun olmus cocuk gibi hece hece okumaya basladim, okudugumdan bir anlam cikartmama gerek olmasa gerek cunku defalarca okudugum halde bir anlam cikartamamistim...ana dilim ask degildi ki, paslanmis kalbimden o dogru kelimeler bir turlu cikamamis ve ben bu soluk renkli odada caresiz bekliyorum...bekledigimin ne oldugunu bilsem de paslanmis bir hayaldi bu, ve yeni bir maglubiyet, kader kendini tekrar paradokslarinda bulamamisti ki ben onu umut labirentimden disari cikartayim...kalbim dilime hukmedemedi, o ezbere bildigim masali anlatamadim golgeme...

Yarinlar umut degil umutsuzluk getiriyordu, alttaki cami kirik kum saatimden dokulen zaman zerrecikleri bu sahnenin sonunu acimadan gosteriyordu...perde kapanip bir sonraki sahneye gecmeden once belki bir fisilti duymak istedim bu gece...gozlerin o sonsuz sularindaki hayatta kalma cirpinislarim ve kendini tekrar eden bir melodi, hic olmayacak bir zehirli bir dusun esiri olmus zavalli ben...

Yarin yine gunes dogacak ve hafizamdaki mutluluk karelerinin negatifleri uzerine isik vuracak ve yanacak mutluluk fotograflarim, ben yine o siyahlarimi giyerek sessizce akacagim sokaklara ve kendimden saklanabilecegim bir yer arayacagim, murekkebi bitmis kalemimle kagitlarin uzerine mektup yazmaya calisacagim, bilmedigim adrese postalayacagim, okuyabilen olursa beni bulacagi yeri zaten biliyor...

as long as you believe...

nothing to lose

Anlar vardir insan eline kalemi alir yazacagi o kadar cok sey vardir ama nedense bir turlu zihnin labirentlerinden dogru cikis yolunu bulamaz. Cogu zaman vazgeceriz neyi kime neden anlatacagiz? Yasadiklarim kac kisiyi ilgilendirebilir, kac kisi anlayabilir icindeki kaosu… kaos demek dogru mu o da tartisilir, benim kaosun bir baskasi icin huzurlu bir hayat olabilir ve mantiksiz bir yarisa girer dusunceler, kimin ne kadar aci cektigi sanki onemliymis gibi…

Yildizlari uzun zaman sonra gorebildigim gecelerden biri, sigarami icerken ellerimi ceketimin kollarinin icine cekmemi gerektirmeyecek kadar soguk, soludugum nefeste artik sadece sigara dumani secilebilir olmus, insanlar gecenin tadini cikartmak istercesine yavas adimlarla dusunmeye zihnimi bile yormadigim yerlere giderken ben sokak lambalarindan, sehrin isiklarindan kaciyorum…bilmedigim bir gerim sayim var olsa gerek adimlarim hizli, halbuki hicbir yere yetismek gibi bir mecburiyetim de yok…gozgoze gelmemek icin herkesten uzaklasiyorum… hayallerimi hapsettigim karanlik artik ayisiginda ortaya cikmis, o hayale yenilmemek icin eve dondum…perdeleri isik sizmayana kadar cektim… odanin soguklugu ve sigara…

Kaybedecek neyim var odamda goz gezdirdim, bir tek gururum demek isterdim ama onu da bir melegin ayaklari altina kirmizi hali misali serdim, belki yolu duser de kalbime ugrar diye… evdeki butun saatler birbirinden farkli zamani gosteriyor ama hicbiri de dogru degil, zaten neyim dogruydu ki...yasadigim hayatin ne kadari dogruyu gosteriyor…sessizligi dinleyip mucizeyi beklemek…kimbilir melegim mutludur belki, bazen yuzunu ozluyorum ve icimden gormek geliyor ama sadece yansimalara bakmakla yetiniyorum hatirlayabildigim en guzel anlarla teselli olup kimsenin goremeyecegi tebessumler birakiyorum geceye…son gordugumden bu yana bende hicbir degisiklik yok, Dorian Grey gibi bedenim ruhunu seytana satmis acilar kalbimdeki portremi yaslandiriyor, genclik yuzumde eskimeden kaliyor…

Sabah gunes dogacak ve bu seytan sokaklara tekrar cikacak, benden uzak durmaya devam edin…benden uzak olan karanliktan da uzaktadir…


as long as you believe...

yeryuzu surgunu...

gozlerimden uykuyu alan melekler ruyalara cozum bulmadan gitmis, kendime gecenin karanliginda sonsuzluktan umut yildizlari topluyorum, kimbilir belki biri farkeder bu yeryuzu surgununde…sessizligin girdabinda unutulmaya yuz tutmus ask masallarini okuyorum, dogrusu pek yasayamadigim ve zaman icinde unutulmaya yuz tutmus bir duygu bile olsa, sarabin dudakta biraktigi tat gibi bazen eksi bazen tatli; en azindan ben oyle hatirliyorum...

mumlarin isteksiz isiklari altinda aklimdaki bir iki misrayi kagida dokmeye calisirken, pencere pervazindan sizan soguk somineden gelen atesin sicakligini yenmis, usumekten midir; korkudan midir bilinmez bir urperti sardi tenimi, pastel renkler kaderim olmus eski fotograflar misali; biraz yipranmis ama hatiralarla dolu...yagmur yerini gecenin ayazina birakmis; gocmen kuslar donmemek uzere kanatlanmislar , sehir unutulduguna uzulmuyor , yeryuzu surgununden kacabilmelerine seviniyor aslinda…sabahlari beklemek zorlasmis golgelere karsi anlamsiz bir kin beslemeye basladim, yalnizligin asaletini bozmaktan baska ne ise yariyorlar bilmiyorum...

bitmemis bir hikayeye daha son noktayi koyuyorum...cunku bu surgun ne kadar surecek kimbilir...


as long as you believe...

sehir sahipsiz bir karanliga gomulmus...tek gorebildigim mum isiginda titreyen sigara dumanim ve golgelerdeki sen...gece ve sen uykusuzlugumun failleri!!!

yine sabahi beklemek bana kalmis sen en tatli ruyanda iken, yine bir elimde sarap kadehim bir elimde kalemim, aski yaziyorum kirmizi dudaklarindan ya da ben oyle saniyorum...kimbilir belki de intiharimin mektubunu yaziyorum cumleler belli belirsiz bitmis, ne yuklemi belli ne oznesi, sahne ayni sahne oyuncular ayni oyuncu...kac kere denesek de degismedi ayni karanlik...turne bitmis butun yalniz salonlari gezmisiz ama kazancimiz sadece kalp kiriklarimiz olmus...

ve guvercinleri serbest biraktim bugun nuh misali...kara bulacak ve donmeyeceksin ve ben anlayacagim ki tufan bitmis, sevinsem mi uzulsem mi kararsizlik yine kalbimi kemirecek cunku bu gemi senin kondugun karaya yanasacak yine...uc ucabildigin kadar uzaga...

as long as you believe...

lost lamentation

hayat ask magduru sairler yaratmis, onlar koselerine cekilmis siirler yazarken kendilerini tabutlarina hapsetmisler...kelimelerin gucune inandikca gunesi unutup mum isiginda yasamayi tercih etmis, golgelerden sevgililer bulup karanligin buyusunde hayaller uretmisler, geride biraktiklari gercekleri kulluge basip sondurmusler, umut onlar icin en buyuk gunah olmus

masanin ustunde acinin recetesi; intihar...belki bir cok defa hissedilmisti olumun hayata yeglenmesi ama ilk defa acizlik bu kadar mantiga kabul ettirmisti kendini...umudu yenmis karanlik zaferini kutlar gibi gozlerin altina sakladigi acilari belli belirsiz aralarla cikartarak gozlerin onune siyah bir perde ceker olmustu; korler icin ruyalarin ne kadar anlami varsa artik benim icin de o kadar anlami var!

maalesef hayat beni de o sairlerden biri yapti, kendimce hayati cozdum...sirlari kalbime yazili...
as long as you believe...

goodbye cruel world

hayat benim o kucuk penceremden gorundugu gibi degildi bunu ogrenmekte biraz geciktmis olsam da sokak lambalarinin yalanci isiklarina perdemi cekip karanligima cekiliyorum, kendimi yalniz ama huzurlu hissettigim bir kose...kucuk ama bir zamanlar o kadar doluydu ki benim icin, hayallerimle doldurmustum...beklentilerimi mantar panodan birar birer sokerken panoda kalan izlerden anladim kendi hayal dunyamin zenginligini ama sokerken de gercekler karsisinda yitirdigim yaraticiligim bir gozyasi gibi dokuldu...

belkide gormek istedigimi gordugum icin kendim sokmustum bu hale kendimi ama gecmise dair duydugum en ufak bir pismanligim yok, cunku bugun varligimin yegane nedeni bunlar ve kaybettiklerime tiksinerek bakmak yerine aci verse de empati yapabilmenin olgunlugunu tattirdilar bana...kendime sakladigim masallarim kaldi elimde, ben onlari komidinin ikinci cekmesine sakladim...

uykuya yenilmeden once yapilacak o kadar cok isim var ki, icimde hic enerji kalmamis gibi gorunse de guc toplamak icin savunmaya cekilmis yorgun bir ordudan farksizdim su an...duvarlarin soguklugu yuzume vuradursun yanaklarim kizarik ve biraz terlemisim, kabullenmek bu olsa gerek yenilgiyi...butun enerjiyi rovansa saklamak istiyorum...uyumak istiyorum belki bilmedigim bir peri ruyama girmek icin uyumami bekliyordur...hoscakal acimasiz dunya...senin kontrol edemedigin cennete gidiyorum...hoscakal!

as long as you believe...

THE RETURN OF DUAL-SHADOWS

The moonlight crawls through my window
And i have groth a new coming misery
As well the color of tears turned to red
The candles shiver by the cold night
Yet i’m burning in the fire of desolation

Dead november lays on the bed silently
As i set my alarm clock to the hope
Knowing that it will never ring, no morning (to be)
Seems that the final of dimmed life coming
Transparent shadows embracing my entity

The seconds are pacing to catch the death
Until they reach my sunset of illusions
The purple dreams farewell argent tears
Someone, something written this dark destiny
As if a cruel rule of an unknown game

Angel of death standing behind the door
Staring at me helpless, expecting no pity
I just couldn’t remember what i’ve done (to me)
Seems my body is so tired for dripping blood
So my spirit released through the skies

I can see now why the shadows are dual
One of them belongs to my withering flesh
The other is my spirit’s, not much time left
And i’m writing down my final sentence to life
‘i’ve loved the death, more than i supposed to’
29.11.2006

as long as you believe...

welcome the end

hayat benim icin hep iki kisilikti, kendim ve yalnizligim...aynadaki gordugum yansimama anlattim gozyasimin nedenini, saklandim...aglamak zayiflik gibiymis gibi acimasiz davrandim ve ilk defa dillendirmekten cekinmeden anlatmasi en zor kisiye cekinmeden soyluyorum, adi askti bu acinin...kim derse desin hic inandirici olamadi tesellinin o masalsi cumleleri, ben kendim intihari secmistim bu saplantinin tamamiyle esiri olarak...

sokak kedilerinden farksiz siginacak bir ara sokak aradim yagmurlu gecelerde, karanligin icinde gordugum hayallerle seviserek ogrendim askin tadini, cunku hep hayalimdeki dunyada asik olmus ve gunesin umutlarina kadar yasayamamisti bu hayaller...karamsar dediler adima; layik olmak istermiscesine sevdim geceyi, kendimi fisildadim tanimadigim insanlara, islak ve titrek...bir duyan olsun da istemezdim acikcasi...

her ask acimasiz bir sel, erezyon, kalbimden koklu agaclari alip goturdu ve duygusuz bir col birakti ardinda...bense ne istedigini bilmeyen bir sair oldum bu belirsiz saatlerde...zaman ilaci olamazdi melankolinin, her saniye daha buyuk yorgunluk, olume yaklasan sessizligin son nefesleri, ve bitmis bir hikaye...gozlerdeki derin bakislarda gecmisin film kareleri tekrarlandikca sona dogru yaklastigimi hissediyorum...iste o zaman uyanacagim...

as long as you believe...

tears of Azarole

yapraklarini dokerken ilk kez kendini bu kadar ciplak hissetmisti, sanki gizledigi birsey varmis gibi davraniyordu oysa gercekten uzak bir cekingenlikti bu, mevsimlerin her daim bahar kalmayacagini yillarca tadarak ogrenmisti...kis ilk kez bu kadar sert geliyordu ona...yaslanmisti; belki de olum korkusu olarak da adlandirilabilirdi, hep korkmuyorum demesine inat...ruzgar karsisinda artik direnmek istemiyordu, eskisi gibi guclu degildi acikcasi...yillardir soludugu sis yapraklariyla beraber hali olmustu ayaklar altinda...artik sevgililer de gelmiyordu golgesinde el ele tutusup hayaller kurmaya...goruntusu de artik sirin degil urkutucu olsa gerek ki butun doga vazgecmisti bu ALIC'tan...ufuktaki dostlari da selami esirger olmustu ondan...

hep yanlis tanimislardi, yalnizlik onun istegi degil, kaderinin omuzlarina biraktigi bir yuktu, uykusuz gecelerden gunesi cagirir, sabahlari umuda merhaba diyen ilk o olurdu ama onun da anlami kalmamisti terkedilmis doganin son yabanisi diye adlandirilmisti...idam sehpasina konmustu gogsune biraktiklari o kirmizi lekeyle...dakikalar ilk defa bu kadar cabuk geciyordu, nefesi daralmis ve gozlerini kararmisti...roman bitmis ve sonunu yazmak kalmisti...ve kalem ufukta belirdi elindeki keskin baltasiyla...

oldurmek ya da yasatmak bize kalmis sonunu siz yazin...huzur icinde yat ALIC!!!ozleyenler seni bulacaklari yeri biliyor...

as long as you believe...

the mystery of DESOLATION

sessizligini bozacak kadar yorgun bir oyuncuydum gecenin karanliginda...gozlerimi her kapadigimda gordugum bir cocuk vardi, nasil yasadigini o birkac saniyelik sinema karesine sigdirmak o kadar zordu ki...anlatmaya ise edebiyatim yetmezdi...kalbindeki isigi korler bile gorebilirdi, gozyaslarinin safligi karati en yuksek elmastan bile degerliydi, minik avuslarinda kristallesmis umutlari sacardi comertce...

korkarim o kucuk cocuk artik buyumus ve neyi kaybedecegini bilmeden kalp kirmayi aliskanlik haline getirmis zamanla, yuzundeki o masumiyeti seytana satmis Dorian Grey gibi...ve meleklerin doktukleri gozyaslarina inat gunahlarin zevkini tatmis, yasak elmanin tadini dudaklari ezbere biliyordu artik...

siradandi artik masal kahramanlarinin prensesle mutlu sonu; ona inanip gelmisti bu dunya denen anarsinin icine sonunun boyle olacagini bile bile, karanligin icinden dagittigi hayallerin bedelini insanlar odeyemezdi, herkes onu comert bilmis, cunku kendinde kalmayana kadar usanmamisti bu hayalleri dagitirken...aski vermis insanlara, dillendirirken duyacaklari utancla birlikte...sevgiyi vermis karsiligini alamayacaklari bir derinlikte...ruyalar vermis gerceginden bagimsiz...bedelini bilememis insanlar, taa ki mevsimler sonbahara donunceye kadar...

bedeli olummus bunun...insanlar acgozluluk icinde hep istemis ama o cocuk coktan gitmis bu dunyadan bu dunyaya ait olmadigini basindan beri biliyormuscasina ve dagittigi en degerli seyi bulmalarini beklemis insanlarin, yalnizlik...

as long as you believe...