yine karanlik dunyanin gunesi dogdu hayatima, sis perdesinin icinde kaybolmus bir gelecek,hic dogmamis bir umut,hic varolmayacak bir mutluluk ve sessizlik...ben hayati boyle bildim boyle sevdim,kalemim de zaten bugune kadar aksini soylemedi...simdi kimsenin bulamayacagi kadar uzaktan sessiz fisiltimla gecenin ortasindayim, yalnizligim ve kendim varim,baska hicbir seyim de kalmadi, duygularimi topragin altina gomdum, herkesin iyi sandigi butun herseyi unuttum, cunku hicbiri kalbimin sonsuzlugunda yasayamayacak kadar sahte geliyor,kendi kalbimin zihnime karsi oynadigi mantiksiz bir oyun, rolleri belli; inandirdiklari surece hep varlar,sevgi, mutluluk, ozlem, ask...aralarinda en masum geleni ask idi aslinda...cunku onun beklentisi hic olmadi, acisi da huzuru da kendini tatmine yeter de artardi ama kac duygu yasayabildi ki ask hayatta kalabilsin...duygusuz ve yagmursuzdum artik bu surgunde, ve sona bu yakinken suya yazilmis bir hikayeydi benimkiler...yasanmis belki yanlislariyla ama hepsinin bedeli odendi...bazen gozyasi, bazen endise, bazen serum gibi damara enjekte edilmis nikotin krizleri...geriye donup baktigimda beni vicdani sorumluluk altinda birakacak birsey yasamadigim icin huzurluyum aslinda...en buyuk kazancim yalnizligimdi bu surgunde ve onu da berberimde goturuyorum sonsuzluga...
as long as you believe...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder