wintering lethe

     melankoli denizinin dalgalari tenime vurdukca kabuk baglamis yaralari tekrar acitiyor, vicdanla ilgili bir problem degil aslinda bu cunku her insan gibi bazen ben de sucu kendimde bulmayarak kendimi aklamaya calismiyor degilim...cozum olmasa da klasik bir savunma mekanizmasi olsa gerek... gozlerimden akmayan gozyasi yerini coktan kurakliga terketti, tipki hayatin beni bu koseye terkettigi gibi...

     aska hep kirmizi, umuda da mavi renk verdiler...oysa ikisinin birlesiminden intiharin rengi mor cikiyor...geceyi ve karanligi saklanmak icin kullanan biri icin kendini sakladigi bir sonsuzluktan ote ne olabilir ki, bu yuzden siyah hep asil geldi bana...hayattan kendini sterilize etmis, kotuyu sakladigi gibi iyiyi de saklayabilen objektif, adil...gercegi gormek icin goze degil baska seye ihtiyac duyarsin... hislerine... edebiyatin kilici korelmis, kendi dunyasinda kumdan kaleler yapip her melankoli dalgasinda cokusunu izliyor, paradoks hic yormaz mi O'nu...

     sanirim artik yordu, cunku lethe nehrinin basinda oturan cocuk artik buyudu...lethe nehri kurudu ama o ictigi her damlada masallar anlatti kendine, unuttu kotu olanlari, ayriligi da terkedilmisligi de...

     as long as you believe...