tears of a city...

     hayali bir sehir varmis, kimi icin buyuk kimi icin kucuk, kimi icin aydinlik kimi icin karanlik, kimi icin umut dolu kimi icin umutsuz...adini bile bilmedigim bu lanetli sehirde cakilip kalmanin verdigi aciyi damarlarimda hissetmekten yoruldum...kulaklarima yasayan bir olunun agitlari yakilirken ben en ucra sokaklara dogru kactim, belki cevabini bildigim bir sorunun gercegi ogrenmek istermiscesine...kaybettigim neyim vardi gencligimden baska; kazandigim ise olume biraz daha yaklasmis olmanin verdigi doyumsuz haz...
     siyah bulutlari uzerinden yirtamamis soguk bir sehir, gozyasi cenneti...belki bana bu zalim yuzunu gostermek hosuna gidiyordur kimbilir, o halinden memnun akintisini surduruyor...hayalim ise duvari yikilmis bu sehrin eski sinema salonlarindan birisi, afisi gunesin unutkanligindan dolayi solmus...zaten uzun zamandir da izlemeye gelen olmadi,bos koltuklara defalarca vizyonda kaldi...
     olup olup dirilmek dedikleri bunun disinda ne olabilir; donuk, tukenmis...umutsuzlugum son duraginda mahzur kalmis, isiga giden son otobus coktan gitmis olmali...ben soluk sokak lambalari altinda hayali isiklarla isinmaya calisirken, son masalim dudaklarimdan geceye fisilti olarak dokuluyor...bu kisa ani bile bu kadar uzunmuscasina yasiyorsam bunun tek anlami olabilir...nefes alip vermem yavaslamis, butun tedavilere cevap vermeyen bir hayalperest...ama bitti!!!
     artik bitti oyun, oyun;benim hayatimdi...zavalli Dorian bile korkmamisti boylesine portresinde yuzunu gorunce...yuzu genc ama kalbi ve ruhu olum doseginde, her acinin biraktigi derin yaralar artik katlanilmaz hale gelmis bende, her yasam kirintisinin bir nedeni vardir derler ya, beni neye, kimlere emsal gosterecek Tanri? bilmiyorum ama bittim, ben sustum...sevdigim bir yalan vardi o da gercege uyandi...