yapraklarini dokerken ilk kez kendini bu kadar ciplak hissetmisti, sanki gizledigi birsey varmis gibi davraniyordu oysa gercekten uzak bir cekingenlikti bu, mevsimlerin her daim bahar kalmayacagini yillarca tadarak ogrenmisti...kis ilk kez bu kadar sert geliyordu ona...yaslanmisti; belki de olum korkusu olarak da adlandirilabilirdi, hep korkmuyorum demesine inat...ruzgar karsisinda artik direnmek istemiyordu, eskisi gibi guclu degildi acikcasi...yillardir soludugu sis yapraklariyla beraber hali olmustu ayaklar altinda...artik sevgililer de gelmiyordu golgesinde el ele tutusup hayaller kurmaya...goruntusu de artik sirin degil urkutucu olsa gerek ki butun doga vazgecmisti bu ALIC'tan...ufuktaki dostlari da selami esirger olmustu ondan...
hep yanlis tanimislardi, yalnizlik onun istegi degil, kaderinin omuzlarina biraktigi bir yuktu, uykusuz gecelerden gunesi cagirir, sabahlari umuda merhaba diyen ilk o olurdu ama onun da anlami kalmamisti terkedilmis doganin son yabanisi diye adlandirilmisti...idam sehpasina konmustu gogsune biraktiklari o kirmizi lekeyle...dakikalar ilk defa bu kadar cabuk geciyordu, nefesi daralmis ve gozlerini kararmisti...roman bitmis ve sonunu yazmak kalmisti...ve kalem ufukta belirdi elindeki keskin baltasiyla...
oldurmek ya da yasatmak bize kalmis sonunu siz yazin...huzur icinde yat ALIC!!!ozleyenler seni bulacaklari yeri biliyor...
as long as you believe...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder