Hayat durmus ve ben kuru yapraklar uzerinde sonbahari butun soguklugu ile yasiyorum, gunes var gibi gorunse de aslinda gozlerimin bana oynadigi bir halusinasyon olsa gerek, isiklari bile soluk bedenimi aydinlatamiyor...renklerin de anlami kalmamis cunku yansiyan sadece acinin tonlari...hayallerimi gomdum bu mezara ve kurumus gul yapraklari ile susledim son gorevimi yapmak istermiscesine...
Bir avuc toprak biraktim uzerine kimbilir bir baskasi gelir buralarda yeserirsin diye...ben seni yasatamadim askim, belki benden sonraki gozyaslari yasatir, kelimelerle hep saklambac oynadim soyleyemedim yuzune, simdi ise arkandan agit diye mirildaniyorum...Dostoyevski’nin bile umudu vardi Beyaz Geceler’de Nestenka belki doner diye...
Mutluluk minik avuclarimin arasindan siyrilip ucuverdi benim artik goremedigim uzaklara, yuzumde olumun donuklugu, ellerimde ise sana topladigim kir cicekleri...korun ruyasi olsa boyle olurdu...hic varligini hissedemedigi sevgilisine fisildiyor simdi...seni seviyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder