Kucukken masallarimiz vardi... buyudukce inanmak isteyip de gercek olmayacigini bile bile hayal kirikligina ugradigimiz ve kendimizi zorladigimiz masallar! hepsinde bir kahraman olma arzusuyla sarildik yastigimiza, olamayacagimiz bilsek de... cunku biz hic mukemmel degildik!?
Hep bir yonumuz eksik kaldi, neden diye sorduk yillarca? Aslinda cevap kendi icinde gizliydi; adi masaldi onlarin...ve gercekler bizi acimasizca yargiladi masallar yerini kendi hayal gucumuzun yarattigi ruyalara birakti...butun cabamizi yogunlastirdigimiz belki tek duamiz tek gozyasimiz...
Korkarak saklandik gecenin icine, ruyalar her zaman mutlu sonla bitmiyordu ve mantigimiz hep galip geldi bu catismadan ve uyumak bile aci vermeye basladi, uykusuz geceler, huzunlerden ve karamsarliktan siir dizeleri yarattik bir kenara yazmadigimiz...aslinda hepimiz birer sairdik sadece yazmayi bilmedik...
Bu gece de unuttum sanki yazmayi elim cesaret edemez oldu karalamaya...ve sustum...geceyi dinliyorum...onun da uzun bir hikayesi var...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder