Hayat butun karanligini penceremden iceri yansitmaya calisirken ben yine bir elimde kalemim bir elimde sigaram o’nu bekliyorum...saat dordu geciyor ve bugun de gelmeyecek gibi gorunuyor...sokak lambalari hicbir zaman iddiali olmadi geceyi aydinlatacak kadar, titreyen isigin altinda sabahi bekliyorum, gozlerim yorgun degil, uyumak istemiyorum, o’nun beni uyurken yakalamasini da istemiyorum, soguklugunu butun varligimla hissetmek ve sonsuzlugun tadini dudaklarimda hissetmek ve sadece susmak...olum uykuda karsilanacak kadar ucuz olamazdi bence...
Butun ruyalarimi sabaha birakmak istiyorum ve gercegi kabullenmek...o an geldiginde hep yalniz olacagimi duslemistim ama bu inanmasi guc bir hayal, arkamda biraktigim golgeler sahit olcakti, her ne kadar benim tercihim olmasa da...ve butun guller soldu...
Simdi yine her zamanki koseme oturup anlatmam gereken masallar var kendiime...inanmasi guc, urperten ama korkmamak gerekir o’ndan...kurumus yapraklari tenimi sarsa da oyle kolayca kabul edilebilecek bir aci degil bu...kapi caliyor sanirim gelen o...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder